Het eerste nummer van Calliope‘s nieuwe plaat Sounds Like Circles Feel overspoelde me onverwacht met een golf van nostalgie, een onbestemd terugverlangen naar de jaren van Sebadoh en vooral naar Lou Barlows project The Folk Implosion, van de Chicago-post-rockscene en andere opwindende acts uit het midden van de jaren ’90. Dezelfde sfeer, dezelfde gemoedsrust die heen en weer slingerde van luie slacker-zang en opwindende melodieen. Een mooie tijd was dat, zei opa. Bij Lou Barlow ging het om het heilige vuur en als dat gedoofd is, dan is het over. Bij Calliope is het meer een lekker warm haardvuur, dat zo nu en dan even heftig opflakkert en rare schaduwen op de muur tekent. Het blijft een haardvuur en als je de schoorsteen regelmatig veegt, wordt het nooit echt gevaarlijk. Smash your head on the punkrock, maar wel voorzichtig. Opa wil daarmee niet zeggen dat Calliope ongevaarlijk klinkt en daardoor saai, want wie wel eens een avondje voor de haard doorbrengt weet dat je soms heel lang in het vuur kunt blijven staren en dat dat erg prettig kan zijn. Een paar keer een nieuw blok hout op de haard en je kunt weer even voort.
File: Calliope – Sounds Like Circles Feel
File Under: Fijne warme plaat
File Audio: [ What I Think You Mean ]