Ze hangen als pronkstukken aan de muur hier. Twee kaarten voor het concert van Rush op 1 oktober in Ahoy in Rotterdam. Daarmee kan ik weer een band van het eerst-zien-en-dan-sterven-lijstje doorstrepen. Op die lijst prijkt ook nog steeds de naam van Buffalo Tom – je weet wel van die ‘classic’ “Taillights Fade”. Het schijnt dat ze nog steeds bestaan en zelfs in de studio zitten. Dat zal allemaal best, maar ik heb er een hard hoofd in dat ik ze nog live ga zien. Uit onverwachtse – Nederlandse namelijk – hoek duikt plotsklaps een alternatief op: het Utrechtse Taxi To The Ocean. Met dank aan de stem van Just Posthumus die me steeds maar weer aan Lonesome Bill Janowitz doet denken. Ze hadden al een meer dan behoorlijke reputatie in het Utrechtse, maar waren er tot nu toe niet in geslaagd deze ook op Cd waar te maken. Ik heb ze live nog niet mogen aanschouwen, maar wat ik op Sunday Longplay hoor klinkt mij als muziek in de oren (ja duh!) en wil ik zeker wel eens live ervaren. Ik ga niet beweren dat ze het niveau halen van de wereldplaat van Buffalo Tom’s Let Me Come Over, maar in de buurt van hun Smitten komen ze toch echt wel. Net als Buffalo Tom dynamische en meeslepende gitaarrock, maar door de andere invloeden zoals van Motorpsycho, maar ook Counting Crows klinkt het allemaal net iets diverser en over de gehele breedte een tik rustiger. Maar vooral ook aangrijpend en met “Fearcue” als sterkste troef.
File: Taxi To The Ocean – Sunday Longplay
File Under: Gitaarrock
File Audio: [ Akoestische sessie bij de 3voor12 ]