Ik ben erg gevoelig voor kleine momentjes van huiselijk geluk. Dat kan een klein mannetje zijn dat tegen je aan in slaap valt op de bank maar toch persé Villa Hotel moet kijken of een glimlach van dat kleinere veel te lieve meisje als ze je gezicht herkent. Daar word ik week van. Kun je je voorstellen wat er gebeurt als je zo op een redelijk willekeurige woendagmorgen – leve het ouderschapsverlof! – een cd zit te luisteren en beiden reageren vrijwel tegelijkertijd op de muziek die je draait? Ik krijg het daar warm van. Om precies te zijn op het nummer “Two Little Girls”. N. denkt dat de dochtertjes van Dysseldonk verdriet hebben en begint mee te huilen, B. weet zeker dat er nu wel kindjes buiten zijn en staat als een jonge hond te stuiteren bij de achterdeur om met ze te gaan spelen. Je begrijpt vast wel dat ik dan al geen kwaad woord meer over 33 1/3 kan schrijven. Is ook niet nodig overigens. De Smalltown Romeos mogen er dan mee genokt zijn – wat niet leuk is, want Superfiction was een aangename Crowded House met meer ballen-plaat – Eric van Dijsseldonk gaat stug door met het afleveren van mooie liedjes. De ballen zijn er wel af overigens, 33 1/3 is voornamelijk akoestisch, sober begeleid en hangt meer richting John Lennon dan Neil Finn en zorgde er voor dat ik die op het eerste oog willekeurige woensdag niet snel zal vergeten.
File: Dysseldonk – 33 1/3
File Under: Singer/songwriter
File Audio: [ Lullaby in B ][ Bright & Blue ]