Iron and Wine‘s tweede cd Our Endless Numbered Days is zo goed dat ik eigenlijk wel gelijk op de fiets wil springen. Snel naar een van de grote postkantoren of een GWK om een kaartje te halen voor het concert dat Samuel Beam in het voorprogramma van Blonde Redhead zal geven op 13 mei in Paradiso. En toch houd ik me in. Waarom? Nou ten eerste omdat het regent buiten en ik een schurfthekel heb aan fietsen in de regen. Dat is echter niet de belangrijkste reden. De belangrijkste reden is Paradiso. Ik weet nu namelijk al dat ik me stierlijk ga lopen ergeren. Het is al nooit helemaal stil in Paradiso bij het hoofdprogramma, laat staan dat dat het geval is bij het voorprogramma. En dat is wat Iron and Wine wel nodig heeft: Stilte in de zaal. Anders breekt het, vrees ik. Iron and Wine maakt namelijk vreselijk breekbare muziek. Samuel Beam zingt je fluisterend toe en de, vooral akoestische, instrumenten worden met zachte hand beroerd. Rustig tokkelt Samuel Beam op zijn gitaar en wordt slechts schaars begeleid door band en tweede stem. Het klinkt misschien een tikkie raar, maar ik moest ongelofelijk vaak aan Simon & Garfunkel denken en iets minder vaak aan Neil Young – zijn folkykant , niet zijn rockkant – tijdens de veelvuldige draaibeurten van Our Endless Numbered Days. Raar, omdat Iron and Wine toch anders klinkt dan deze twee. Als een combinatie vroege Engelse en wat latere Amerikaanse folk, maar zo maar ook recentere lo-fi. Indrukwekkend, maar ik durf het niet aan om het live te gaan zien in een rumoerig Paradiso. Ik ga wel ergens in het gras liggen, ogen dicht, koptelefoon op.
mij=Sub Pop / Konkurrent