Marillion – Marbles

Ik begrijp Marillion niet meer. Ik snap echt niet waarom ze keer op keer zoveel van hun vast schare fans vragen om toch weer te proberen Marillion onder de aandacht te brengen bij een groter publiek. Want wat valt er in godsnaam voor hen te bereiken? Verwachten ze nou echt dat een meisje dat de eerste single van Boris koopt of iemand die Jamelias “Superstar” aanschaft nog geïnteresseerd is in een nieuw album van deze symfo-dinosauriër en met rode koontjes van opwinding naar de winkel zal rennen om Marbles aan te schaffen? Ik mag toch (bijna) hopen van niet, want dat zou kinderlijk naïef zijn. Marillion moet gewoon blijven opnemen en spelen en opnemen en spelen voor de schare hondstrouwe fans die ze hebben en vooral ook deze koesteren. En stug doorploeteren in hun zoektocht naar een evenwicht in het mengsel van hun oude roots en ‘modernere’ muziek. Want dat is ze, onder productionele leiding van Dave Meegan en Porcupine Tree‘s Steven Wilson, op Marbles voor het eerst sinds Afraid of Sunlight eindelijk weer goed gelukt. Er staan op Marbles tenminste voor de afwisseling eens géén ongeïnspireerde nummers en met “Invisible Man” – dat zwaar naar Pink Floyd riekt – leveren ze zomaar één van de beste Marillion-nummers af dat in de h-periode gemaakt is. En dat “You’re Gone” toch een hit is geworden bewijst maar weer eens hoe trouw de fans van Marillion zijn en hoe slecht het gesteld is met de single-verkoop…

File: Marillion – Marbles
File Under: Symfo-dinosauriër’s revanche (op zichzelf)
File Audio: [ Marbles – samples ]