Heremetijten wat een kontkruiperij was het weer tijdens het songfestival afgelopen weekend. De Oost-Europese vriendjespolitiek deed het weer donders goed. En dan ook eens grotendeels met van die muziek die je het liefst zo doortrekt tijdens een wc-bezoek. Zelfs met het geluid uit hoorde je nog hoe stuitend slecht sommigen waren. Eigenlijk werd de hele Balkan-hoek daar te kijk gezet, want d’r komt namelijk best wel goede muziek uit die contreien. Dat blijkt wel op O Manus van Parne Gadje. De muziek klinkt dan wel alsof de muzikanten zo uit de straten van een willekeurige Balkan-metropool getrokken zijn, Parne Gadje bestaat gewoon drie jongens uit ons kikkerlandje en één From Down Under. Parne Gadje betekent dan ook niet voor niets witte niet-zigeuners. Marc Constandse zingt, in mijn oren, als een geboren Rroma. Eigenlijk hoor je dat hij een Nederlander als hij in het Engels gaat zingen. Zijn stem en bandeon zijn het stralend – hmmm is dat wel het goede woord – middelpunt in veelal hartverscheurende uptempo nummers, een combinatie van traditionals uit de diverse balkanlanden en hedendaagse liedjes. Begeleid door niet allerdaagse instrumenten als de fietsbandbas en de velofoon. Als ik het voor het zeggen had, wist ik wel wie ik volgend jaar zou uitzenden naar de Oekraine. Nee, ik doel niet op Tatjana (immers billen, borsten én oost-europees) zoals elders reeds werd gesuggereerd….