Deze week liep ik door het Sonsbeek Park in Arnhem. Eigenlijk zonder reden, ik wilde er gewoon even uit. De zon scheen tussen enkele grijze wolken door, het bos rook lekker, een klein hondje rende achter een tiener aan, een jong stelletje liep arm in arm, de vijver lag er rustig bij, de meeste bankjes erom heen waren leeg, enkele mensen zaten op het terras koffie te drinken, een ouder echtpaar zittend op een bankje was een tomaat aan het verdelen met een mes, twee eenden kwamen polshoogte nemen, een gans liep met haar jongen achter haar aan en de zon weerkaatste in het water. Ik ging zitten op één zo’n bankje. De zon scheen op me. Ik deed mijn ogen dicht. Mijn leven trok aan me voorbij, mijn gedachten gingen naar mensen die in mijn leven voorbij kwamen, naar mensen die ik helaas nooit meer zie, naar mensen die ik kon missen als kiespijn en naar mensen die nu wat betekenen in mijn leven. Ik glimlachte, “Life is so incredible, inspiring en terrible, but mostly fucking wonderful.” Zo moet de Amerikaan Jason Anderson (aka Wolf Colonel) zich ongeveer gevoeld hebben bij het maken van zijn eerste solo album “New England.” Ondanks de hulp van een hele reeks muzikanten klinkt het sober. Na de releases dit jaar van albums van Bonnie “Prince” Billy en Adem tekent Jason voor weer een prachtig singer-songwriter album. De zon schijnt buiten, ik doe mijn ogen dicht. Elf melancholische parels op een rij. Een traan biggelt over mijn wang. En dat gebeurt niet snel.
File: Jason Anderson – New England
File Under: Singer-songwriter met een hoofdletter
File Audio: [You Fall][A Book Laid On Its Binding]