Ik weet niet hoe het met u als trouwe lezer is, maar ik heb altijd een beetje moeite met het ontmoeten van exen. Nog meer moeite heb ik met het ontmoeten met hen op wie ik schaamteloos verliefd geweest ben. Dan is het half verlegen van “Hé hallo hoe is het?” en dan stop het al snel. Dat is ook wel wat ik ongeveer uit mijn mond zou rollen als ik Juliana Hatfield tegen zou komen. Ook al waren het slechts geruchten, tering wat was ik schijtjaloers op die Evan Dando. En daarin stond ik vast niet alleen. Het doet me bijna deugd om te zien dat Dando niet bijdraagt aan mijn hernieuwde kennismaking met Hatfield, In Exile Deo. Die laat exact horen waarom iedereen begin jaren 90 dacht dat Hatfield het helemaal zou gaan maken en niemand snapt dat dat niet gebeurd is. Waarom verkoopt Sheryl Crow miljoenen platen en moet Hatfield het doen met een kleine schare fans? Hatfield zingt minstens zo mooi en d’r liedjes doen zeker niet onder voor die van Crow. Het zal toch niet zijn omdat Hatfield nog wel eens de neiging heeft aan het einde van een nummer te ontaarden in gitaargeweld? Nu ook weer in onder andere het grappige “Dirty Dog” en in de overheerlijke opener “Get In Line”. Of is dat te ‘alternatief’. Hoe dan ook: Hatfield wisselt mooie ballades af met prettige scherpe rockliedjes en doet mij zeggen: “Hé hallo hoe is het? Mooie plaat zeg. Nou eh dag hé. Hihi” en blozen.
mij=Rounder