De hedendaagse country in smalltown USA gaat tegenwoordig twee kanten op. Rechtsaf richting stoere stetsons en patriottistisch spierballenvertoon (Gretchen Wilson, Toby Keith) of linksaf, richting een ingetogener en voor ons Europeanen veel oprechter variant (Lucinda Williams, Gillian Welch). Lori McKenna‘s Bittertown hoort aan deze kant thuis. De ene keer folky, de andere keer richting indie en helaas een enkele keer uitglijdend in Alanis Morissette-territory. Maar over de hele linie vooral intiemer dan deze laatste. Om de context nog iets duidelijker te schetsen: Buddy Miller zingt niet voor niets mee en ook Steve Earle dringt zich op als richtingaanwijzer. Lori McKenna is even eigenwijs (ze produceerde deze plaat zelf) en evenzeer een verhalenverteller wier personages steevast vastlopen in de grote wereld. Het beeld dat ze van zichzelf laat zien als typisch inwoner van smalltown USA lijkt meer dan oprecht: ze woont ergens in Massachussets met haar man (loodgieter van beroep!) en vier kinderen en heeft een Ford minivan als familie-auto en tourbus. Als country de weg kwijt is sinds de Garth Brooks-en van deze wereld de grote podia hebben gevonden, moet ze op Lori McKenna letten: zij kent de weg naar Bittertown, waar de roots van country liggen.
mij=Rounder / Munich