“Dit moet je horen, want dit vind jij fantastisch”, was de simpele mededeling die gedaan werd bij de overhandiging van de tape van de eerste cd van Perry Blake. Zo zeg, daar waren we even stil van. Niet alleen ik was onder de indruk, ook de vrouw des huizes kon het zeer appreciëren – en daar is wat voor nodig kan ik je verzekeren. Zwaar melancholische, desolate, kale liedjes met de immer zacht en ingetogen zingende Perry Blake. Binnen een vloek en een zucht stond die plaat in mijn lijstje van favoriete platen van de afgelopen tien jaar. Maar ‘onze’ Perry is onze Perry niet meer. Van het kale van zijn debuut is op zijn vierde studioalbum Songs For Someone niet zoveel meer over. Voorganger California werd al enigszins morrend ontvangen bij ons in huis. En om Songs For Someone wordt gebrombeerd. Waarom zingt er in één keer een vrouw mee? Daar hebben we toch helemaal geen behoefte aan? Waarom is het zo rijkelijk georkestreerd? Waarom is het zo gladjes allemaal en dichtgepoetst met electronicafriemeltjes? Daar zitten wij thuis helemaal niet op te wachten. Doe ons maar de man simpel en alleen begeleid door gitaar of piano of net als op Broken Statues live door een batterij strijkers. En nu heeft de man ook nog eens besloten niet meer live op te treden. D’r is vaak binnensmonds gevloekt de laatste week bij ons in huis en Perry Blake (de debuutplaat dus) staat weer permanent in de woonkamer. Dat zijn de liedjes voor ons.
File: Perry Blake – Songs for Someone
File Under: Hmm, tja, snik, verdomme!