Er ontbreekt nog steeds een DVD-speler bij ons in de huiskamer. En om op mijn PC naar DVDs te kijken ben ik veel te ongeduldig. Zeker ook omdat het aan een goede zitgelegenheid (of beter liggelegenheid) mist in het rommelhok waar ik deze stukjes tik. Daarom ontbreekt de DVD Rush in Rio ook nog steeds in mijn collectie, maar staat wel hoog op de verlanglijst. Nog hoger op het verlanglijstje staat de wens om Rush live te zien. Die wens gaat één oktober van dit jaar in vervulling gebracht worden, want dan staat dit Canadese supertrio in Ahoy! Tot die tijd vermaak ik me nog kostelijk met het tussendoortje Feedback. Ok, het zijn allemaal covers die zich lenen om flink te rocken, maar toch verbaast de mate waarin Rush rockt me. Alsof synthesizers vieze dingen geworden zijn en hun jaren 80 nooit bestaan hebben. Natuurlijk zullen de notoire Rush-bashers het weer – bij voorkeur ongehoord, dat spreekt voor zich – afzeiken, maar ook deze azijnpissers zullen bij beluistering verrast worden door het Hendrix-achtige intro dat Rush geeft aan het bij mij alleen van Blue Cheer bekende Eddy Cochran-nummer “Summertime Blues” en de heavy versie die volgt met natuurlijk een Rush-sausje. Klakkeloos coveren doen ze gelukkig niet. Feedback is meer dan een tussendoortje, het is een jubilerende band die aan zijn fans laat horen: hier liggen onze roots, doe er eens wat nuttigs mee. Goed, ik zal me eens wat meer verdiepen in de originelen.
mij=Anthem / Warner