Ik zag The Killers deze maand in Paradiso en Metropolis spelen en was blij verrast door de appetijtelijk weg te happen new romatic beats. De liedjes zijn catchy, dansbaar, ze zien er goed uit, de zanger zingt met een faux-Brits accent en ze hebben hun naam van een New Order videoclip gejat (“Crystal”); helemaal goed dus. Deze jonge band uit Las Vegas (ze zijn begin twintig!) is niet erg origineel en nogal laat om mee te liften op de 80´s hype met bands als Franz Ferdinand, Hot Hot Heat, The Rapture en Interpol. Ze zijn ook zeker niet de beste in dit copieerende gezelschap. Hot Fuss begint veelbelovend met vijf sterke nummers met goede hooks en zwevende keyboards, maar zakt daarna naar een middelmatig niveau. Ik ben best teleurgesteld, want live klonk het allemaal erg fijn. Het eerste nummer vind ik meteen het beste op het album; “Somebody Told Me” is een vette stuwende plaat met een zware pulserende bass en springerige synths. Lekker fout en gelikt! Dit gevolgd door het Britpoppy “Mr. Brightside” en het puntige en erg door The Cure beïnvloede “Jenny was a Friend of Mine”. Het vierde nummer is episch à la the The Smiths (op synths!) en heet “Smile Like You Mean It” en het vijfde goede nummer op het album is “All These Things That I´ve Done”, compleet met Gospel Koor (wel erg Blur hoor!). De rest van het album is vrij cliché, niet slecht, maar niet opvallend genoeg. Vooral de downtempo liedjes zijn behoorlijk saai. ‘You´ve got hooks, use them’, zou ik zeggen! Hot Fuss is nogal een schizofreen album, het is goed en slecht, vrolijk poppy, maar ook donker, met teksten over moord en sexuele dubbelzinnigheid, tja ik hou er een beetje een tegenstrijdig gevoel aan over.
File: The Killers – Hot Fuss
File Under: Glamorous Indie rock ´n roll
File Audio: [kies zelf een track]