Papa wordt oud. Dat bleek wel weer afgelopen weekend op Lowlands. Ik had verdorie gewoon spierpijn gisteren en ben er nog steeds niet helemaal van genezen. Om nog maar te zwijgen over de geuren die ik verspreidde door overmatige falafelconsumptie. Ik was dan ook blij dat ik een dag alleen was. Als een brakke Theo hangen achter de computer, maar vooral toch ook op de bank zittend. En dat wilde ik niet. Ik vervloekte de te kleine tweezitter. Ik wilde graag liggend kijken naar de Olympische Spelen. En dat gaat lastig met mijn bijna 1m90 op zo’n te krap designding. Omdat ik geen gepraat aan mijn hoofd duldde zette ik het geluid van de Ria Stalmans en Herbert Dijkstras van deze wereld uit en zette maar een plaatje op dat ik nog wilde recenseren. Ik pakte een willekeurige van de stapels stopte hem zonder te kijken in de cd-speler. Drukte op de speelknop, stortte weer neer op de bank met het hoesje in de hand. En toen moest ik onbedaarlijk hard lachen. Pretend You’re Alive stond er op de zijkant, Lovedrug op de voorkant. Inderdaad zo voelde ik me wel ja. Ik liet de melancholie en bombast over me heenkomen. Ik mijmerde wat referenties: Muse, Radiohead, Queen, Mercury Rev en dacht verdomme dit had beter op Lowlands kunnen staan in plaats van dat barslechte – live althans – The Delays. Dan had ik niet zo ver hoeven lopen naar The Hives en aan kunnen schuiven bij Keane. Ik mopperde nog wat, maar genoot stiekem best weer van Pretend You’re Alive. Dat deed ik natuurlijk ook al in de weken voor Lowlands.
File: Lovedrug – Pretend You’re Alive
File Under: In een kleine tent op Lowlands 2005 graag
File Audio: [Pretend You’re Alive-player]