Ik was nog maar vijf jaar. Toen debuteerde Magnum met Kingdom Of Madness. Een hardrock klassieker pur sang zeg men. En dat op het moment dat alleen punk hip was. Ik was nog jonger – twee – toen Magnum opgericht werd ergens in Birmingham. Ik was een jaar of 15 en vond dat Magnum een band voor mietjes was. Alleen al op basis van de hoes van Wings of Heaven werd deze geneerd. Metal – oke ook nog een beetje symfo – dat was hét en dat was dit dus niet. Nu ben ik 31. De meeste punkers uit die tijd zijn óf dood, óf zijn al lang niet meer trouw aan hun grote woorden uit die tijd. Van de metal pik ik alleen nog mee wat écht goed is. Bij Magnum daarentegen regeert het grote gebaar dik vijfentwintig jaar later nog steeds. Of beter, want er was een adempauze, weer. En oordelen en negeren op basis van hoesjes doe ik nog zelden. Al was de hoes van Brand New Morning in 1988 ook niet zomaar terzijde geschoven. Dat weet ik zeker. Misschien was ik dan wel eerder tot de conclusie gekomen dat Magnum wel deugt. Meer dan deugt zelfs. Tot mijn eigen verbazing gaat de melodieuze rock van Brand New Morning er bij mij in als zoete koek. Van de beetje Survivor-achtige titelnummer tot afsluiter “The Scarecrow” ik peuzel het allemaal gretig op. Ze zeggen wel eens dat AOR en aanverwanten alleen voor 30+ is. Het zal toch niet daarmee te maken hebben dat ik zo zit te genieten?
File: Magnum – Brand New Morning
File Under: Ja lekker, doe mij nog maar een likje