Het lijkt een steevast terugkerende opening van mij te worden… In 1996 speelden ze hun duizendste concert en dat was een mooi moment om ermee op te houden. Echter, in het jaar waarin ongeveer elke afgeschreven indie-band terugkomt met een nieuwe plaat duikt plotseling ook Alice Donut weer op. Sterker nog, ze hebben zich meteen maar even vastgelegd voor een serie van drie nieuwe werkjes. Three Sisters is de eerste en de trend is meteen gezet. Ondanks een flinke schare fans is de band in haar bestaan nooit veel verder gekomen dan een mooie cultstatus. De vergelijking met Jane’s Addiction, nog zo’n band die de undergroundfaam jaren na dato probeerde te verzilveren, is logisch, niet in de laatste plaats vanwege de eveneens vrij neurotische zanglijnen en stem van zanger Tomas Antona. De doorbraak naar het grote publiek zal ook nu wel niet volgen, daar is deze muziek in beginsel nu eenmaal te ontoegankelijk voor. De nummers lijken nog het meeste op een mengelmoes van The Pixies en Nomeansno met een vleugje Helmet. Alice Donut kiest na de heropstanding nog steeds niet voor de makkelijke weg, getuige de grote experimenteerdrift en de lastig te begrijpen teksten. Juweeltjes worden soms afgewisseld met bizarre vullertjes maar de genialiteit druipt er steevast vanaf. Goede wijn schijn je te moeten laten rijpen en hetzelfde zou gezegd kunnen worden van deze band. Schijnbaar is acht jaar laten liggen precies goed en dan te bedenken dat er ten minste nog twee pareltjes in het verschiet liggen.
File: Alice Donut – Three Sisters
File Under: Geniale gekken van weleer
File Audio: [Mr. Pinkus]