“Chris Caffery, dat is toch die gitarist van Savatage?” “Yup!” “En Savatage, dat is toch die band van Jon Oliva en producer Paul O’Neill die geen millimeter van stijl verandert, welke musici er ook in de band zitten?” “Eh…yup! Maar Caffery is een Savatage-oudgediende, dus die heeft de sound wel degelijk mee gemaakt. Dat hoor je wel op dit cd’tje, trouwens.” “Nee hè, een solo-album dat gewoon de volgende Savatage lijkt!?” “Nou, dat ook weer niet. Een flink deel is inderdaad van het intelligente soort Savatage-beukwerk en heeft een strakke, bijna mechanische klank maar andere nummers wijken duidelijk af en zijn meer stevige highway music met een semi-acoustische inslag, zoiets als Zakk Wylde met Pride & Glory deed.” “Huh? Kan dat bij elkaar dan?” “Mwah, zo’n cd wordt er een beetje rommelig van. Wel jammer, want het is natuurlijk vooral erg leuk om hem andere muziek te horen spelen dan anders. Dat is dan ook de makke van deze cd, het had wat stijlvaster gemogen en wat minder in Savatage-stijl. Verder is het namelijk gewoon een heel leuk plaatje: uitstekende nummers, prima muzikanten en een goeie zanger.” “Oh? Wie dan?” “Caffery zelf. Zijn stem is niet heel opvallend, maar hij heeft een goeie, krachtige stem.” “Dus?” “Mwah, geen verplichte aankoop, maar eens beluisteren is ook geen slecht idee. En die complete bonus-cd erbij is ook een leuk koopargument, natuurlijk. ”
mij=Black Lotus / Rock Inc.