‘Echte herfstmuziek’ en ‘moeilijke tweede plaat’. Kent u die clichématige uitdrukkingen? Ik moest daar aan denken toen de nieuwe Interpol-cd rondjes draaide in mijn autoradio. Op weg zwiepten de ruitenwissers liters water van links naar rechts in de opkomende duisternis. Turn on the bright lights schoot me toepasselijk te binnen. De titel van de eerste plaat van Interpol die deze heren uit New York in 1 klap tot next-big-thing bombardeerde. Voor velen een godsgeschenk: doomwave mag weer! Niet alleen de diepe stem van Paul B. en de sombere muzikale sfeer was uitermate goed vastgelegd op deze cd. Ook de manier waarop slim uitgedokterde gitaarpartijen duels aan gingen om even later weer als bondgenoten samen te komen in een stemmig maar meezingbaar refrein. Prachtig! Het laat zich raden dat de band zich voor een lastige opgave zag bij het schrijven en opnemen van de tweede plaat. Ik zal het maar gelijk zeggen: Interpol overtreft het debuut dan wel niet, ze consolideert moeiteloos het opgebouwde succes. De eerste zes nummers zijn zondermeer van hoge kwaliteit. “Narc”, “Take You On A Cruise” en de single “Slow Hands” als meest sprekende voorbeelden. Dat tegen het einde van de plaat het niveau een beetje inzakt, vergeven we deze heren graag. Antics voldoet ruimschoots aan de verwachtingen en zal menige speelminuten krijgen de komende maanden. U weet wel, wanneer de gordijnen vroeger dichtgaan en de bladeren beginnen te vallen. De regels ‘We ain’t going to the town, we’re going to the city’ van het eerste nummer “Next Exit” galmen na als ik mijn auto parkeer. Uw scribent is inmiddels de grote stad aangekomen en pakt gelijk een concertje mee. U mag raden welke band!
mij=EMI