Ik kies natuurlijk zelf voor het hebben van die kleine kinderen. Helemaal waar, maar het beperkt me wel in bepaalde opzichten. Bijvoorbeeld in de muziek die ik draai. Die twee kleinen zijn aardig tolerant, maar ze zitten er niet op te wachten dat ik ‘s avonds tijdens het eten even gezellig een plaatje op zet van Malkovich. Lijkt me ook niet geheel verstandig om ze bloot te stellen aan de bak herrie die deze Rotterdamse rammannetjes op A Criminal Record laten horen. Daar zijn ze met bijna 1 en net 3 te jong voor. Zeker omdat je A Criminal Record gewoon hard moet draaien om het echt te voelen. Dat is ook al een probleem, want bij een te hoog volume gaat mijn rechteroor – bedankt Devin Townsend – enorm pijn doen. En op mijn werk worden ze nou ook niet echt vrolijk van als deze Nederlandse tegenhanger van Give Up The Ghost en Converge, waarbij ik in de zang af en toe echos hoor van Henry Rollins, door de gangen schalt. Dus heb ik heel stilletjes ‘s avonds op mijn zoldertje bij laag volume en de speakers vlak bij me zitten luisteren naar A Criminal Record. En zelfs dan word je overdonderd door deze sensationele plaat. Bol van de rare wendingen, vol cryptische songtitels (variërend van 017 t/tm 031 in nog te kraken volgorde). Kun je nagaan wat er straks gebeurt als je zelf de nummers door je kamer kunt laten schetteren.
mij=Reflections / Bertus