Veel muzikanten proberen emoties in hun muziek op te roepen alsof ze door een papieren snotterdoekenfabrikant gesponsord worden. Vaak gaat het langs mij heen, te gemaakt, valse emoties met maar één doel: mijn portemonnee. Het moet ergens rond het jaar 2000 geweest zijn dat ik singer-songwriter Michael de Jong op zag treden. Hij had net zijn geweldige album Immaculate Deception uit, en hij was op tournee. Live was er slechts zijn gitaar en de songs die gezongen werden met een ietwat schorre stem, in de traditie van Bob Dylan. Bekend waren reeds de verhalen over het feit dat hij behoorlijk ziek was, het leven met sex, drugs en rock ‘n’ roll had zijn tol geëist. Daar zat hij op zijn kruk, hij wekte de indruk dat hij er elk moment af kon vallen. Zo intens zag ik het nog nooit en heb ik het sindsdien ook niet meer gezien. Een volgend optreden in 2001 dat ik zou zien werd afgelast, ik vreesde het ergste. Eerdaags zou zijn overlijden wel in de krant staan. In 2002 bleek dat het naar omstandigheden goed ging met Michael, het leverde zelfs een romantische plaat op. En hij ging nog steeds op tournee. Ik heb dit gemist, want beter, intenser dan die ene keer kon het m.i. toch niet meer worden. En nu is er dan een nieuwe live cd: 23, Rue Boyer. Het is een selectie van tien nummers uit een aantal concerten dat hij sinds zijn laatste studio -album gaf, waaronder negen eigen nummers. Wederom slechts met zijn gitaar: intens, vol ellende, maar ook met een hoopvolle boodschap zonder valse sentimenten. Het lijkt bovendien niet voor niets dat Bob Dylan’s “All along the watchtower” gecoverd wordt. Alsof hij uit wil schreeuwen: geef mij de erkenning die ik verdien. Michael, aan mij zal het niet liggen, misschien dat ik je zelfs nog eens op ga zoeken bij een live concert ergens in een door God verlaten oord.
File: Michael de Jong – 23, Rue Boyer
File Under: Singer-songwriter met oprechte emoties
File Audio: [Neutral ground][Pretty girl why]