Alles wat maar enigszins ruikt naar King’s-X verorber ik met gulzige happen. King’s-X heeft, dat laat zich eenvoudig raden, bij mij een streepje voor. Maar de neus is soms niet zo’n beste raadgever, want dan ligt zo’n brok zwaar op de maag of je wordt er zelfs knap beroerd van. Dat werd ik dus van de eerste Jelly Jam-cd. Het speeltje van King’s-X gitarist Ty Tabor, Dream Theater bassist John Myung en Dixie Dregs drummer Rod Morgenstein stelde me teleur – net als de solo-cd van Ty Tabor overigens. Na het vertrek van ex-Dream Theater toetsenist Derek Sherinian uit Platypus vond ik het al jammer dat geen poging gedaan was hem te vervangen en dat vind ik met het verschijnen van 2 eigenlijk nog steeds. Daar veranderen de wel degelijk sterkere nummers niet veel aan. Wat wel leuk is, is om te horen dat basbeest Myung ook gewoon kan grooven, da’s best een verademing ten opzicht van het werk bij zijn grote baas. Ondanks dat mis ik Doug Pinnick op bas en vooral ook op zang, want een cd lang alleen maar Tabor horen zingen is gewoon lang niet zo leuk als hoe het bij King’s-X verdeeld is. Toch staan er op 2 meer dan genoeg nummers die niet zouden misstaan op een King’s-X-album en dat is zeker niet slecht voor een Jelly Jam.
File: The Jelly Jam – 2
File Under: Jam in een jewelcase ipv een potje