Willy DeVille – Crow Jane Alley

Vraag me niet waarom, als ik aan Willy DeVille denk, wat niet heel vaak voorkomt, denk ik aan Limburg. En als ik aan Limburg denk, denk ik aan fietsen en als ik aan fietsen denk, denk ik aan het aangename gezelschap tikkie oudere mannen met wie ik dat met enige onregelmaat graag doe. En bij dat gezelschap denk ik bij muziek weer aan Willy DeVille. Zo krijg je nog eens een cirkel rond, niet? Het toeval wilde dat ik net het weekend voordat Crow Jane Alley in de winkel ligt met dit gezelschap in Limburg vertoefde. Je kunt het ook predestinatie noemen, maar ik noem het toeval. Het is de eerste studioplaat van Willy DeVille sinds Horse of a Different Colour uit 1999. Ik was nieuwsgierig of het de heren fietsers op zou vallen als ik op slinkse wijze onbekend werk in de gettoblaster die in ons appartement stond zou droppen. En verdomd! Het viel ze op! En het beviel ze! En terecht! Ik zelf ontdekte DeVille pas rijkelijk laat, door zijn opmerkelijke versie van “Hey Joe” op de Play It!-sampler, op Crow Jane Alley staat ook weer zoiets, een sjieke uitvoering van Bryan Ferry’s “Slave to Love”. Wat ik zo knap vind aan DeVille is de manier waarop hij zijn hoogstpersoonlijke stijlmix op één plaat weet te persen, zonder dat zijn plaat verwarrend wordt of als los zand aanvoelt. Net zo gemakkelijk doet DeVille een smerige Mississippi-blues, Latin, een country-ding óf zelfs soul. Eigenlijk verdient de man gewoon een plek tussen grootheden als Tom Waits en Van Morrison, al zal hij daar voor sommigen al lang staan. In een nachtclub in Berlijn of New York. Of zoals in mijn geval in Limburg.

File: Willy DeVille – Crow Jane Alley
File Under: Good, gutt, tegooj of gewoon goed