We zien elkaar niet zo heel vaak. Maar als we elkaar zien is het altijd een grote wederzijdse waterval met vaak dezelfde terugkomende onderwerpen. Hij kletst vaak over mijn onvermogen om wat zinnigs over jazz te zeggen of dat ik blues niet snap. Ik zeur altijd terug dat’ie nu wel kan zeggen dat al die sympho-bandjes van tegenwoordig te zwaar leentjebuur spelen bij hun voorgangers uit decennia van ver terug in de vorige eeuw, maar dat dat vooral komt doordat’ie er toen midden tussen stond. Toen schoof ik, de laatste keer dat we elkaar troffen, de cd van Clogs boven tafel. Stick Music. Ik zei dat ik dit soort cd’s het lastigst bespreken vind. Ik bedoel: ik vind ze prachtig en draai ze dan ook veel. Hij mailde me de dag erop terug. “Tjezus dat is echt schitterend zeg! Maar ik kan me voorstellen dat je het lastig vindt hier wat zinnigs over te zeggen. Ik zit ook niet zo dik in deze muziek. Het heeft wel wat weg van dingetjes die ik ken van Philip Glass en Steve Reich. De manier waarop die viool van Padma Newsome danst met de gitaren van Bryce Dessner is echt prachtig. Het heeft ook wel wat weg van dat Rachel’s wat je me al eens hebt laten horen. Daar had je toen ook niet direct een verhaal bij” Ik mailde hem terug dat hij daar helemaal gelijk in had en voerde allerhande excuses aan. Hij katte toen terug dat ik niet moest zeuren en gewoon veel moest gaan lezen en luisteren om dit soort muziek te gaan begrijpen. Ik reageerde giftig terug: “Wordt de muziek daar dan mooier van?!” Natuurlijk reageerde hij met een zucht.
File: Clogs – Stick Music
File Under: Avantgarde
File Audio: [Pencil Stick]