Flogging Molly – Within A Mile Of Home

Het staat me nog veel te goed voor de geest. Ik zat thuis en op de TV zag the Pogues de renbaan in Landgraaf veranderen in één grote stofwolk tijdens “Fiësta”. Ik beet op mijn onderlip en dacht: “Fuck daar had ik tussen moeten staan”. In die tijd vonden ik en mijn vrienden The Pogues immers ubercool. En het nare was dat ik eigenlijk geen reden had om er niet tussen te staan. Ik zat gewoon thuis met mijn domme hoofd. Waarom dit geleuter over het verleden? Nou omdat ik nu weer hetzelfde heb. Blijkbaar leer ik het nooit. Ik zit te luisteren naar Flogging Molly‘s nieuwste plaat Within Of Mile Of Home en bedenk me dat ik hun feestje op Lowlands zo maar aan me voorbij heb laten gaan. En wederom kan ik eigenlijk geen reden verzinnen waarom ik dit gedaan heb. Het moet wel feest geweest zijn daar in de Alpha bedenk ik me terwijl opener “Screaming At The Wailing Wall” aan me voorbij trekt en ik door de kamer spring. Ik bijt op mijn onderlip en voel me dom. Within Of Mile Of Home folkpunkt als een bezetene, maar neemt op de juiste momenten ook even gas terug. En vooral deze rustiger momenten zijn beter verzorgd dan op voorgangers Swagger en Drunken Lullabies. Je denkt Pogues, maar met Flogging Molly als kloon zien, daar doe je ze mee te kort. Ze zijn gewoon de waardige opvolger van deze Ieren. Bovendien hebben ze in Lucinda Williams zelfs hun eigen Kirsty McColl gevonden in “Factory Girls”. Volgende keer niet weer missen oen!