Wanneer je het hoesje van de nieuwe plaat van Lars Frederiksen en zijn Bastards doorbladert zou je eerder denken met een cliché-rapplaat van doen te hebben dan met het hobbyproject van de voorman van Rancid. Een flinke dosis schaars (niet) geklede dames siert het artwork en de presentatie komt nogal banaal en over the top over. De teksten over drank en vrouwen getuigen ook niet van veel gevoel voor tact en dus is een vooroordeel snel gevormd. Toch maar even verder kijken. Eigenlijk is de band een excuus voor Frederiksen om zijn liefde voor de wat hardere ragpunk ten toon te spreiden, terwijl zijn Rancid-maatje Tim Armstrong ondertussen lustig de fijne kneepjes van het producervak onder de knie kan krijgen en stiekem ook gewoon aan alle nummers heeft meegeschreven. Ook de andere muzikanten zijn geen onbekenden en zo dringt de gedachte zich op dat we eigenlijk meer met een pseudoniem dan een onafhankelijke band te maken hebben. Toch is dit helemaal geen slechte ontwikkeling als al direct bij de eerste draaibeurt blijkt dat het merendeel van de liedjes beter is dan we de laatste jaren van het moederbedrijf gewend zijn. Waar Rancid naar de herhaling en soms zelfs gezapigheid begint te neigen klinken the Bastards nog (weer) enthousiast en gedreven. Erg hoogdravend is het allemaal niet maar de muziek klopt als een bus en de uitvoering is, op zijn zachtst gezegd, passioneel. Het is allemaal wat rauwer en minder gepolijst maar het blijft herkenbaar. Nu alleen nog dat kinderachtige pimp-imago opzij zetten en de vraag is gerechtvaardigd of we überhaupt nog wel wíllen wachten op een nieuwe Rancid.
File: Lars Frederiksen and the Bastards – Viking
File Under: Rancid is dood, leve Rancid, euh the Bastards!
File Audio: [Skins, Punx and Drunx][1%]