Pete Way ken ik vooral als bassist van UFO, een band waarin hij en zanger Phil Mogg met hun door drank en dope veroorzaakte misdragingen op en naast het podium de ene na de andere muzikant de band uitjagen. Naast UFO heeft Way al jaren allerlei solo-projecten onder verschillende namen en met – uiteraard – veel verschillende muzikanten. Om de release van zijn nieuwe cd Acoustic Animal luister bij te zetten zijn er enkele oude cd’s opnieuw verschenen. Met zijn band Waysted bewandelde Way het pad van de Amerikaans getinte rock. UFO werd naar zijn smaak té glad en Way koos voor zijn eigen band. Als zanger werd Danny Vaughn aangetrokken, die later in Tyketto opdook. Gitarist is ex-UFO-collega Paul Chapman, die de boel lekker bij elkaar houdt. Het is rock die duidelijk op de Amerikaanse markt gericht is, maar met een lekker stevig randje. Ook na al die jaren blijft dit werkje uit 1986 een aardige cd. Geen klassieker, maar een rerelease wel waard. Een heel ander geluid had de solo-CD Amphetamine uit 1999. Gespeeld door een lekker smerig rockende driemansband, waarin door de songs de vocale tekortkomingen van Pete Way niet storen. De muziek is van een Motörhead-achtige simpelheid, zij het duidelijk bluesier. Wat deze band gelukkig ook met Motörhead vergelijkbaar maakt, is de lekker rauwe rechttoe rechtaan boogie, waardoor dit plaatje van een tijdloze en vermakelijke eenvoud is. Echt een plaatje voor liefhebbers van puur Britse rock: rauw, simpel en verdomd aanstekelijk. En dan de nieuwe release, Acoustic Animal. Tja, eerlijk gezegd is die de eerste release nog niet waard. Deze met gitarist annex engineer Michael Christiansen opgenomen cd gaat onderuit op twee redelijk essentiële punten: Way kan niet zingen en hij kan amper met een akoestische gitaar overweg. Toch lastig als dat het enige is wat er op de cd te horen is…Het vergt veel van mijn doorzettingsvermogen om te blijven luisteren naar deze wel heel erg versimpelde versies van oude songs, waarin Way er niet in slaagt ook maar één noot helder rechtuit te zingen. Een gevalletje studiogepruts dat precies dat had moeten blijven. Ik zet Amphetamine nog maar eens op om mijn tenen weer recht te krijgen…
File: Waysted – Save your prayers
File Under: Journey in stevige Britse uitvoering
File: Pete Way – Amphetamine
File Under: Recht-zo-die-gaat-boogie
File: Pete Way – Acoustic Animal
File Under: Kattengejank met de subtiliteit van een nijlpaard