Ik ging maar eens voor mijn platenkast staan. En daar stond ik een behoorlijk tijdje voor me uit te gapen. Ik zocht namelijk naar die ene plaat waar ik The Czars Goodbye mee wilde vergelijken, maar kon er maar niet opkomen. Dat gedenk en gepeins deed me zeer aan mijn kop. Ergens in mijn linkerhersenhelft fluisterde een klein mannetje steeds: Oude Pink Floyd! Nieuwe Pink Floyd! Ik zei hem dat hij zijn waffel moest houden, anders zou er wat gebeuren met hem. Stiekem had hij wel een punt hoor, maar het was niet wat ik zocht. Ik begon linksbovenaan bij de A en je raadt het al: pas drie kasten verder en helemaal rechtsonder vond ik wat ik zocht: Yankee Hotel Foxtrot van Wilco. Wat een oen. Ik sloeg mezelf eens hard voor mijn kop. Het mannetje links schreeuwde. Au! Fluister het dan ook in één keer goed in verdorie, zei ik hem. Eindelijk kon ik weer rustig gaan genieten van Goodbye. En dat werd tijd ook. Want Goodbye mag zich van mij zo maar meten met deze plaat. Dat is niet niets, maar wel terecht. John Grants’ mooie zachte mannenstem doet je smelten, zijn pianospel is meeslepend en de toefjes elektronische fratsen zorgen dat het spannend blijft. En dit al ragfijn geproduceerd. Hoera! Het mannetje treitert me nog even door Flaming Lips en Mercury Rev te noemen. Ik sla hem knock-out en zweef verder.
File: The Czars – Goodbye
File Under: Naast Yankee Hotel Foxtrot
we zullen zien!