Ik ken veel van de nederige onderdanen die hier onder mijn despootschap schrijven (en lijden) allemaal al een stuk langer. Ze begrijpen is wat anders. Neem nou Ewie. In december 2001 hing hij knap gefrustreerd aan de andere kant van mijn ICQ-lijn. Hij mopperde dat’ie mooi opgescheept zat met een kloten-CD en EP van The Spirit That Guides Us. Ik was door omstandigheden al een paar maanden niet zo met muziek bezig en TSTGU zei me dan ook geen reet. Eén mp3-tje van hun site downloaden was genoeg om me te overtuigen dat ik dit wel op waarde zou weten te schatten en dat zei ik hem. En schat als Ewie is, was ik binnen een paar dagen de gelukkige bezitter van deze platen. Ewie houdt niet van dat geschreeuw zei hij, bij mij ging het er in als gesneden koek. Nou zou ik natuurlijk North and South naar hem kunnen sturen. Vergezeld van een briefje met daarop de mededeling dat ik van geschreeuw houd en dat dat te weinig voorkomt op North and South, maar dan ben ik een nog grotere oen dan hij. North and South is stiekem namelijk een behoorlijk briljante plaat. Twaalf compacte krachtige indie songs. De screams zijn gelukkig nog niet helemaal verdwenen, maar goed de top-40 halen is toch niet hun doel, lijkt me. Ewie’s platenkast binnenkort wel denk ik.
mij=Sally Forth