Ik moest’m bestellen voor onze geliefde despoot van FU. Maar hij heeft uiteindelijk de cd van Parallel or 90 Degrees nooit gezien. Heb natuurlijk wel later opnieuw eentje voor’m besteld, maar ik was inmiddels verkocht. Ome FU trouwens ook en we reden zelfs naar een progfestivalletje in Bakkeveen om ze te zien spelen. Maar echt bekend zijn ze nooit geworden, ook niet in de progscene. Ik was daarom hogelijk verbaast dat Andy Tillison een samenwerkingsverband was aangegaan met de God van de progscene (en een andere favoriet van mij) Roine Stolt (van de Flower Kings). Om Roine te zien spelen was ik zelfs al eens naar Zoetermeer gereden! De verwachtingen liepen dan ook hoog op en werden met The Music That Died Alone ingelost. De combinatie van Andy’s toetsenwerk en het gitaarspel van Roine leverde een prachtplaat op die de eerste plaats in mijn jaarlijstje haalde. Maar wederom tot mijn verbazing werd al snel een tweede plaat aangekondigd. Te snel naar mijn eigen bescheiden mening. Want The World That We Drive Through is inmiddels gereed. En hoewel geen slechte plaat, haalt hij het toch niet bij de eerste. Daarvoor hinkt de plaat teveel op twee gedachten. Was The Music That Died Alone een project van Andy (en dat was het in eerste instantie ook), waarin Roine ondersteunde, The World That We Drive Through voelt als een project van Roine waarin Andy ondersteunt. Roine heeft de regie overgenomen en deze plaat is dan ook een soort van Flower Kings plaat met andere toetsenist. Niet dat de plaat daardoor slecht is, integendeel zelfs, The World That We Drive Through is beter dan menig symphowerkje dat heden ten dage uitkomt, maar het hinkt te veel op twee gedachten om echt te kunnen beklijven. Hopelijk komen de tracks als de heren ze gaan spelen in Zoetermeer eind volgende maand wel tot bloei. Vooralsnog is de cd een gemiste kans.
File: The Tangent – The World That We Drive Through
File Under: 1 + 1 = dit keer geen 3