Slechts 27 minuten duurt het album Snow Tires. Negen liedjes, bijna allemaal 2 of 3 minuten. En het is lief. Het klinkt als Elliott Smith. Of Solo of Nick Drake, zo u wilt. Soms klinkt het namelijk bijna niet als een groep. Intieme zang over een gitaar, met af en toe een piano (zoals in het gedragen “Nothing Comes To Rest”). Je gaat als vanzelf naar de teksten luisteren. Ik ontdekte het dankzij Peer van de Waaghals Nijmegen. “Hoe zeg je dat die band heet? Unbunny? Nooit van gehoord.” “Dat is niet gek”, zei Peer troostend, en hij keek erbij alsof hij er echt ooit eerder van gehoord had. Ik betwijfel het. Maar inderdaad, als ik http://www.unbunny.com moet geloven bestaat de Amerikaanse band al sinds 1996, alleen heetten ze wel een tijdje Nervous Plants. Unbunny is veel te breekbaar om in de trein te beluisteren. Of om op single uit te brengen (wat toch echt gebeurd schijnt te zijn in Amerika met track 1, “Casserole”.) Het hele album heeft dezelfde stijl, alleen wordt het naar het einde toe steeds trager en eindigt er zelfs een liedje met een fadeout. En dat is ook meteen de makke; het zijn weliswaar prachtige liedjes, maar er blijven er zo maar een paar in je hoofd hangen.
File: Unbunny – Snow Tires
File Under: Bescheiden gitaarliedjes a la Elliott Smith
File Audio: [I Leave Stones Unturned]