Ik ben vast niet de enige die het er regelmatig over heeft. Even de boel de boel laten, baan opzeggen en gewoon eens een jaar (of meer!) doen waar je echt zin in hebt. Een wereldreis maken bijvoorbeeld. Maar ja het vooruitzicht van de onzekerheid van een inkomenloos bestaan maakt me toch huiverig om de stap ook daadwerkelijk te zetten. Wat dat betreft heeft een rockmuzikant het relatief gemakkelijk. Zeker als je miljoenen platen verkocht hebt. Je hangt gewoon je stembanden een jaar of wat aan de wilgen, gaat wat studeren, haalt banden aan met familie en doet eens dingen die je al tijden wilt doen. Ik geef toe: ik ben jaloers op Dani Klein die Vaya Con Dios bijna tien jaar liet hangen aan de wilgen. Maar zou zeker niet alles met haar willen ruilen. Het verlies van haar ex-partner en bandlid Dirk Schoufs bijvoorbeeld. En ik geloof gelijk dat het hele promotiecircus rond de release van elke nieuwe plaat haar ook ging vervelen. Dat laatste verschilt dus niet zo heel veel van wat ik zelf ervaar. Toch ben ik wel blij dat ze Vaya Con Dios met The Promise nieuw leven inblaast. Het is vanaf de eerste noot alsof de tijd tien jaar stil gestaan heeft op een paar kleine (en fijne) updates na dan. En dat is eigenlijk ook het enige dat ik aan te merken heb op The Promise. Voor de rest steelt Klein ouderwets de show, maar dat is natuurlijk niets nieuws.
mij=Altermundo / PIAS