Wat had ik een hekel aan het vak Frans op de middelbare school. Ik kreeg die stomme woordjes er niet in. Drie jaar had ik dit vak. Het was verloren tijd. Het enige wat me nog bijstaat is die keer dat ik eruit gestuurd ben, en het zingen van het lied “Voici les clés” van Gerard Lenorman. Ik kreeg spijt toen ik het werk van Jacques Brel hoorde. Ik begrijp er tekstueel weinig van, terwijl het met zoveel emotie is gezongen. En dat kan ik nu niet optimaal bevatten. Grrrrrrrrrrr…. De spijt wordt nog groter door Stef Kamil Carlens die op de nieuwe schijf van Zita Swoon Song about a girls plots vier nummers in het Frans gaat zingen. Was die schijf nu maar zo matig geweest als het laatste album Life = A Sexy Sanctuary dan maakte dat niet uit. Nee, Zita Swoon moest zo nodig weer een relevant plaatje maken. Bedankt Stef! Geen geforceerde pogingen om een ander en groter publiek te bereiken. Zita Swoon is weer de oude, een bandje dat ik koester. Grrrrrrrrrrr… Het is een album geworden met liedjes over meisjes, meisjes en nog eens meisjes. Zover ik het verstaan kan dan. “Song about a girls” is zelfs met een zingend meisje genaamd Axelle Red, wereldberoemd in België en omstreken. Zij mag een liedje meezingen. Ik begrijp er weinig van. Ze zingt immers in het Frans. Het gaat echter over L’amour, een woord dat vreemd genoeg toch is blijven hangen. De andere acht nummers, waarin ook Josie als vanouds weer opduikt, zijn echter – gewoon – in het Engels. De twee semi-blote dames op de hoes geven de muzikale inhoud aan. Het is een semi-akoestisch werk voorzien van een rijk arrangement. Wat ik met mijn spijt ga doen weet ik nog niet. Misschien moet ik als niemand die teksten voor mij vertaalt, maar terug naar de schoolbanken. De quoi a besoin l’amour? Ehhhhhhhhhhhhh….. Je veux l’amour!
mij=Bang