Stel. Je heet Irene Tremblay. Je komt uit Spanje en je ziet er niet geheel onaardig uit. Stel he? Dan neem je een gitaar en speel je wat liedjes. En wie heb je dan? Jewel! Kots! Braak! Maar goed. Stel nu eens dat dat niet zo is. Stel dat je wel Irene Tremblay heet, je komt nog steeds uit Spanje en je hebt zelfs een gitaar. En je krijgt het voor elkaar om helemaal absoluut niet als Jewel te klinken? Dan verdien je het dat mensen naar je plaat luisteren en niet gillend de andere kant oprennen, kotsemmers in de aanslag. Niet dat het niet klinken als Jewel een garantie voor succes is, maar toch. Irene heeft een dijk van een stem. En Irene speelt een aardig riedeltje gitaar, dus waarom niet? Ik zal u vertellen waarom -nog- niet. Misschien moet onze Irene nog even oefenen. Moet ze wat consistentere platen afleveren. Platen waarop niet slechts een paar mooie liedjes met gitaardingetjes op staan maar een heleboel. Moet ze een eigen stijl ontdekken. Niet dat ze die niet heeft, maar wat polijstmiddel op haar stijl zal wonderen doen. En dan, als ze een paar jaartjes geoefend heeft en wat ouder en wijzer is, dan zal ze helemaal hip worden. Dan maakt ze een nieuwe plaat en die zal überkek zijn. Niet dat het nu niet leuk is, maar om het grote publiek te bereiken moet er nog wel wat gebeuren. En als het dan zover is, dan zult u zeggen: die jongens van File Under, die begrepen het toen al. In 2004!
File: Aroah – The Last Laugh
File Under: Oefenen en later terugkomen
File Audio: [Fuck Rock]