David Kitt – The Black And Red Notebook

Wat zijn nou de beste covers? Zijn dat die nummers die de uitvoerder zich helemaal eigen gemaakt heeft waardoor het origineel bijna onherkenbaar is geworden? Of zijn dat de klakkeloze kopieën? Wat mij betreft het eerste. Niet dat dat een garantie is voor een goede plaat, hoor. Dat kan zelfs knap beroerd zijn. Dan blijft nog staan de vraag: waarom maakt een artiest een coverplaat? David Kitt schrijft er een heel boekje over vol op zijn nieuwe plaat The Black and Red Notebook. Een vermakelijk boekje. Waarin hij uitgebreid uitweidt over zijn queeste naar het juiste Beatles-nummer voor hem. Dat boekje past ook wel bij een vermakelijke plaat gevuld met negen herinterpretaties op zijn David Kitts en één eigen nummer dat naadloos aansluit. Sommige nummers herken je echt bijna niet terug, andere blijven juist heel herkenbaar. Ondanks de kwast die Kitt doopt in een mengsel van licht lofi gitaarspel en ProTools-werk. Omdat ik in eerste instantie te lui was om het boekje uit het hoesje te halen, was het af en toe best lang gissen wat het ook alweer was. Bijvoorbeeld bij “Stormy Weather” (Sonic Youth) en “(Don’t Go Back To) Rockville” (REM). Razend knap vind ik Kitt’s versie van Thin Lizzy‘s “Dancing in the Moonlight”. Hij weet ondanks al zijn bewerkingen hetzelfde gevoel bij mij op te roepen als Phil Lynott deed. Da’s knap, maar ik kan me zo voorstellen dat er ook Thin Lizzy-fans zijn die er een nacht niet van zullen kunnen slapen. Vette pech voor hen.

File: David Kitt – The Black And Red Notebook
File Under: Knap staaltje protools indie coverpop
File Audio: [Teenage Riot][(Don’t Go Back To) Rockville]