Ik zei het hier al eerder, ik ben een gitarenkind. En gitarenkinderen hebben regelmatig nogal moeite met hiphop. En dit gitarenkind is daarin niet veel anders. Met dank aan al die gangsta-rommel. Want als er een brug geslagen wordt tussen hiphop en rock dan sta ik raar genoeg wel vooraan. Ik noem de soundtrack van Judgement Night of een Urban Dance Squad. Maar die zijn al weer heel lang kassie wijlen, helaas. Daarom is het zo leuk om een plaatje als White People van Handsome Boy Modeling School te horen. De heren Prince Paul (De La Soul) en Dan the Automator laten namelijk in bijna elke track wel een clash plaats vinden tussen een hiphopper en een rocker. Nou ja, clash, het is meer een gebroederlijk samenzijn. Del Tha Funky Homosapien doet het met Alex Kapranos (Franz Ferdinand) en reggae-man Barrington Levy. Julee Cruise met Pharell Williams en RZA met the Mars Volta. Maar ook Vivaldi met Chester Bennington en een scratcher. En zo kan ik nog wel even doorgaan (Mike Patton, Cat Power, Chico Moreno, El P). Misschien is White People ook wel meer een comedy-plaat dan een hiphop-plaat. Ik moest in ieder geval hard lachen om de spoken word tussenstukjes van Tim Meadows. Maar bovenal is White People een geweldige potpourri van muziekstijlen. Wat dat betreft vat de track “Rock and Roll (Could Never Hip Hop Like This)” dat misschien nog wel het beste samen. Dit soort plaatjes zou veel meer gemaakt moeten worden.
Rock and Roll (Could Never Hip Hop Like This) stond toch al op hun vorige plaat? 😉
Pt.1 ja. Hier staat Pt.2 🙂 Dat verandert weinig aan de essentie van den titel dunkt me.
Nu zit standaard ‘The World’s Gone Mad’ door het luisterpaaltje heen. Zo eclectisch hoeft het nu ook weer niet…
Ah, hij kan ook uit. (alleen niet bij mijn vooroorlogse resolutie)