Oostenrijk is voor mij één groot zwart gat als het om popmuziek gaat. Ik kom tot Opus en Falco. Dat ik die eerste ken, daar ben ik nou niet echt trots op. De tweede is een lichtpuntje, maar ondertussen ook al weer uitgedoofd. Ik heb er nu echter een fikse ster bij. En nog wel in zo ongeveer in mijn favoriete – zo ik dat al heb – genre van dit moment ook. Het bandje heet Le Charmant Rouge en ze maken post-rock zoals ik post-rock graag hoor. Hun tweede plaat Post No Bill ligt meer in de lijn van wat Tortoise deed (dus niet die laffe prak van hun laatste plaat) en een band als Can, dan wat de hele clan rond G!YBE doet. Intelligente, intrigerende en af en toe adembenemende liedjes. En dan dus niet adembenemend door plotseling opduikende grote hoeveelheden geram op gitaren. Opener “Dirty Minutes and seconds of joy” is hier misschien nog wel het beste voorbeeld van. Subtiele veranderingen in stemming en het langzaam invoegen van het glockenspiel. Erg fraai gedaan. Gelukkig voelt Le Charmant Rouge ook niet de behoefte om hele lange uitgespannen nummers te produceren. Daar heb ik er ondertussen wel genoeg van. Nee, gewoon lekker zeven instrumentaaltjes en één nummer met zang boordevol variatie (van electro-achtig tot rammende gitaren ondersteund door koperwerk), zonder dat het ook maar een moment geforceerd klinkt.
File: Le Charmant Rouge – Post No Bill
File Under: Charmante post-rock
File Audio: [Rosi Labouche][Bender]