Het zal een jaar of 5 geleden zijn dat ik één van mijn favoriete bandjes live zag spelen in het (voor mij) verre Sneek. Het werd een avond om nooit te vergeten. Zelden ben ik zo gedesillusioneerd thuisgekomen terwijl ik vooraf de hoogste verwachtingen had. Ik had gekeken naar vijf arrogante etterbakken van de ergste soort, die niets anders deden dan hun eigen publiek schofferen en er een ongekende puinzooi van maakten. En dat terwijl ze toch altijd bekend stonden om hun discipline en retestrakke beheersing van hun instrumenten. De jaren gingen voorbij en niet al te lang geleden las ik een interview met zanger Jason Cruz, in een Amerikaans blad, waarin hij zelf nota bene die avond in Friesland aanhaalde als ergste optreden in zijn leven. Blijkbaar stonden ze stijf van de wiet en waren ze zo van slag van de Friese treurnis dat alle inspiratie spoorloos was. Door die bekentenis hervond ik mijn adoratie voor de band in een klap. Het eerste het beste Nederlandse optreden stond deze jongen weer in het publiek en ditmaal zonder enige teleurstelling. Ik was getuige van een totale ommekeer en de avond was fenomenaal. Zelden zóveel goede muziekanten op één podium gezien. Ook op schijf ontbreekt het mij aan genoeg superlatieven. Met het nieuwe Exile in Oblivion is de punkmetal geperfectioneerd. De melancholie druipt van de nummers af en ik kan maar niet genoeg krijgen van drummer Jordan Burns – dit jaar wederom in de top 3 van Drum Magazine’s beste drummers. Het is hard en heerlijk melodieus en met een vakmanschap dat door weinig andere bands benadert zal worden. Strung Out stond al in het linkerrijtje van de Punkrock-Eredivisie maar stevent nu wel heel erg hard af op een ongenaakbare eerste plaats. Wát een plaat zeg!