Soms haat ik Nederland, maar soms is het ook allemachtig prachtig. Met de trein snel ik een willekeurige namiddag door het landschap; horizontale strepen lucht, land en bebouwing flitsen voorbij. Het kleurenpallet verandert voortdurend door de ondergaande zon. Het verhaal bij dit boeiende schouwspel wordt vandaag verteld door Tarentel. Een apart verhaal is het wel. Herhalende drumpatronen die lijken op het ritme van de rails. Warme klanken die voelen als een najaarszon. De muziek lijkt zich te vormen naar mijn belevingswereld: in de verschuivende akkoorden zie ik het landschap. Vervormde synthesizerklanken symboliseren de lelijke stations onderweg. De ongrijpbare saxofoonklanken klinken als de onverstaanbare man tegenover me en de piano in nummer … dat moet wel de prachtige meid zijn aan het gangpad. Tarentels’ muzikale epos is ongrijpbaar en tastbaar tegelijk, het intrigeert en irriteert, is systematisch en chaotisch. Het is een soort schilderen met geluid, rijk aan kleur en niet figuratief. Alsof ze wil zeggen: maak je eigen film bij dit verhaal, wij laten alle opties open. En zo blijkt het treinvenster vandaag het witte doek voor mijn verfilming van We move through weather. Bij het naderen van het eindstation is ook de plaat aan haar laatste seconden bezig. De trein staat stil: weg zijn de rollende drums, de warme klanken en nog erger: de piano verdwijnt evenzo uit zicht en gehoor. Ben benieuwd wat voor verhaal het morgen wordt. Ik kan er vast wel weer een film van maken!
File: Tarentel – We move through weather
File Under: Geluidscollages voor gevorderden, de post-rock voorbij
File Audio: [Hello! We Move Through Weather!]