The Dears – No Cities Left

Over het algemeen heb ik het nooit zo op hypes. Het probleem van een hype is dat het nogal eens ongewenst je mening kan kleuren. Je springt mee op de bandwagon en gaat even hard staan mee roepen of het harde geroep zorgt juist voor een afkeer voordat je ook maar één noot gehoord hebt. The Dears zijn hot. Hoe het precies is gekomen weet ik niet. Toen het label Bella Union afgelopen jaar aankondigde dat ze The Dears aan hun stal hadden toegevoegd, ben ik op zoek gegaan naar No Cities Left, want deze plaat was immers in thuisland Canada vorig jaar al verschenen. Ik hoorde een bevlogen rockplaat die rijkelijk citeert uit de britse pophistorie. Gemaakt door een veelzijdige band met een zanger die meteen aan Morrissey en Blur‘s Damon Albarn deed denken. Hoe groot was mijn verrassing toen ik er achter kwam dat Murray Lightburn met z’n onvervalste cockney-accent een donkere huidskleur bleek te hebben. Hier en daar wordt hij prettig ondersteund door de achtergrond vocalen van twee bevallige dames die de nummers tevens inkleuren met synthesizer en dwarsfluit. Enig minpuntje vond ik dat de band zich nu en dan verliest in het onnodig uitrekken van outtro’s (onlangs liet deze goed op elkaar ingespeelde band in Nighttown overigens horen dat dit live juist een van hun grote pluspunten is). Desondanks had ik wel het gevoel één van de meest opwindende platen van dit jaar te hebben beluisterd. En dat ging ik dus ook maar eens overal flink hard staan roepen. Bleek ik ineens niet de enige te zijn…