Pakt u even een teiltje en ga rustig zitten. Ja, doe nou maar even. Klaar? Okee, The Second Coming is een con-cept-al-bum. Juist. Alles eruit? Mooi zo, dan kan ik nu even vertellen dat dat bij deze plaat geen fluit uitmaakt. Tuurlijk, er is een schattig verhaaltje over het meisje Aryon (niet te verwarren met Ayreon) met een heuse Overture en Finale, maar het is gewoon een plaat met 15 prima nummers. Afwisselend van Styxachtige dromerige nummers tot stevige rockers met bijna Iron Maiden-achtige twinsolo’s, maar allemaal nummers met goede hooks die je meteen mee loopt te neuriën. Het gevaar dat bij AOR op de loer ligt is overproductie, waardoor lekkere rockers verworden tot flauwe deuntjes, alsof na een beurt in de trimsalon je stoere Ierse wolfshond eruit komt als een amechtig keffende chihuahua. Bij deze cd heeft is dat gevaar ondanks koortjes en keyboardpartijen meesterlijk omzeild, waardoor dit een cd is geworden die ook de liefhebbers van steviger werk zal kunnen bekoren. Goede muzikanten zijn het zeker, de kern van The Sign bestaat uit Mark Mangold (Drive She Said), Terry Brock (ex-Strangeways) en Randy Jackson (Zebra), heren die hun sporen al ruimschoots verdiend hebben. Juist in de beperking toont zich hier echter de meester waardoor deze plaat méér dan goed wordt. De nummers zijn afwisselend en toch een geheel, de ruwe randjes zijn niet allemaal weggepoetst waardoor dit een echt rockalbum is gebleven en o ja, het is een conceptalbum. Niet druk over maken. Het is niet alleen een conceptalbum, het is ook een gewoon album. Maar dan wel heel lekker.