Sinterklaas schonk me een fijne dvd. Het ontbrak ons aan namelijk een open haard in huize Storm. Daar had de Sint wat op gevonden. De dvd bevatte schitterende beelden van een mooi nep haardvuurtje. Eén of andere malloot had de moeite genomen zijn haardvuur te filmen en voor ons te ehhh branden.. Helaas was de Sint vergeten het gezellige dierenvel er bij te leveren zodat we niet als tortelduifjes over de vloer konden krioelen en misschien wel de liefde bedrijven voor het haardvuur. Hoei! Ik had namelijk weer een cd-tje opgescharreld waar dat best wel goed op zou kunnen. Jealousy And Diamond van Autistic Daughters. Het schijnt dat niet iedereen het kan op Talk Talk’s Laughing Stock. Wij wel. Aangezien Autistic Daughters in alles lijkt op wat Talk Talk deed op die laatste platen van ze zag ik het al helemaal voor me. Maar goed, dat heb ik al snel. Eerst maar eens proberen dacht ik. Het kwam en komt er echter steeds maar niet van. Elke keer is er wel weer het één of het ander dat een situatie die er geknipt voor lijkt verstoord. Mijn betere helft weet immers nog niets van mijn sluwe plannetje. Dus het zorgt nogal voor wat frustratie mijnerzijds. Want nu zit ik elke keer weer naar het breekbare gitaarspel van Kiwi Dean Roberts te luisteren en krijg last van visioenen van kronkelende lichamen voor een haardvuur op een kleedje. Verdorie hoe kom ik er nu achter of het écht zo goed is als ik denk?
mij=Kranky/Konkurrent
Ik wil het niet weten. Echt niet. Van die kronkelende lichamen.