Toen ik de inmiddels niet eens meer zo nieuwe cd van Cake in mijn jaarlijstje zette bleek tot mijn verbazing dat deze vijfde cd van het gezelschap nog niet eens besproken was op File Under. En dat terwijl Cake volgens mij een van de weinige bandjes is die liefhebbers van allerlei soorten rock evenzeer lijkt aan te spreken. Hoewel het amper rock is wat ze maken, ook nog. Hun springerige popliedjes zijn al jaren hetzelfde. De wat lijzige zang van John McCrea, eenvoudig, vaak bijna akkoordloos gitaarwerk, een even eenvoudig orgeltje en een bijna Mexicaans schetterend trompetje eromheen, het is het vaste recept voor Cake’s songs. Bij eerste beluistering valt een nieuwe Cake-cd meestal even tegen, totdat de zeer aanstekelijke melodie�n zich in je kop hebben genesteld. De composities zitten in hun eenvoud verraderlijk goed in elkaar, het kenmerk van echt goede liedjes. Het Ben Folds-effect, zeg maar. Na verloop van tijd merk je plotseling dat een of twee van de nummers met enige regelmatig uit het niets in je hoofd opduiken en dat is het moment waarop je weet dat ze toch weer een verrekte goed werkje hebben afgeleverd. Deze ronde hebben ze ook weer een cover verCaked en wel Bread‘s “The Guitar Man”. De verbouwing daarvan was minder radicaal dan hun versie van “I will survive” op Fashion Nugget, maar het is weer een echte Cake-song geworden. En dat geldt eigenlijk voor alle 11 nummers op deze cd. Cake is Cake is Cake. En dat is goed.
mij=Sony Music
Juist het feit dat hun liedjes al jaren en jaren en jaren en jaren en jaren en jaren en jaren en jaren hetzelfde klinken zorgen ervoor dat ik me al jaren en jaren en jaren en jaren en jaren en jaren niet meer gewaagd heb aan een plaat van Cake. En dat gaat niet veranderen ook, als ik deze recensie zo lees.
Ben je al zo oud George?
Best wel Ewie. Ik begin ze te voelen, die jaren.
Het eerste wat opvalt, in vergelijking met hun eerdere werk, is de duidelijke aanwezigheid van synthesizers, ofwel Grandaddyeske bliepjes. Vince Difiore heeft kennelijk een nieuw speeltje.
Echter, na 1 keer luisteren merk ik dat ik iets mis. Na een paar keer luisteren weet ik wat het is. Waar is de ironie? Op een paar uitzonderingen na (‘carbonmonoxide’) lijkt de ironie uit de songs verdwenen. En dat is dodelijk.
Wat blijft er dan over ? Cake, ook wel de uitvinders van de ‘Ironic Rock’ genoemd, met songs als ‘rock and roll lyfestyle’, en ‘never there’, zonder ironie is als de LPF zonder Fortuyn. Stuurloos, zeikerig (‘no phone’), en vooral slaapverwekkend.