Colour Of Fire

Stonden ze vorige week nog te spelen voor 15 dronken stamgasten in het Duitse gat Bochum of voor een kleine 60 opgeschoten tieners in miljoenenstad Keulen, in Nederland trekt Colour of Fire achter elkaar volle zalen. Rotown en de Melkweg waren vrijwel uitverkocht en op de druilerigste 18e november staan in het Utrechtse Ekko wederom zo’n 200 man.

Op het podium knalt het Britse viertal er een korte maar spetterende set uit, met veel strakke breaks en metalachtige gitaarriffs. De samenzang van de twee zanger-gitaristen, de licht hysterische androgyne spijker Stuart Jones en zijn vijf jaar compaan Owen Richards, is fantastisch.

mij=door Gijs
“Tijdens de opnames van Pearl Necklace, ruim een jaar geleden, probeerde Owen eens zelf de tweede stem erbij te zingen, omdat Stuart zijn strot weer eens kapot geschreeuwd had. Dat klonk dus nergens naar. Juist tezamen blijkt uit de stemmen een zeer krachtig timbre op te klinken.”
Het album wordt overal lovend ontvangen, maar zoals je al zei is het al een jaar geleden opgenomen. De nummers zijn vast nog ouder. Zijn jullie, terwijl het publiek nu klaar is voor Colour of Fire niet juist klaar met die nummers?
“Tsja, echt af is een nummer natuurlijk nooit. Dus is altijd aan de nummers geschaafd. Sommige spelen we harder, hier en daar en nieuwe break, soms zelfs een nieuw refrein. En we spelen ook wat nieuwe nummers, Amy Ray en Words are Bullets.”
De nieuwe single “A Pearl Necklace for her Majesty” kan volgens Owen worden samengevat in de woorden 'I will get you back fucker'. De lyrische verwoording is heel wat ondoorgrondelijker en voert terug naar lang vergeten tijden waarin dienstknechten bij koninklijke figuren in of uit de gratie vallen. De venijnige verwijzing naar James I ('can't you see your king, that catholic?') duidt – ondanks de Amerikaanse grungesound van Colour of Fire – ontegenzeglijk op de Britse achtergrond van het viertal.

“Vooral Owen erg trots op zijn achtergrond en het volgende album – en bij ons [indie]label Riverside zegt men dat dat er wel inzit – zal waarschijnlijk Britser klinken. Veel mensen denken dat we uit Amerika komen, wat vooral te danken is aan Stuarts John Lennon imitatie.”
Hoewel John Lennon nou niet de eerste persoon is waaraan ik denk als ik Stuart zie en hoor (Placebo's Brian Molko komt meer in de richting) is enig charisma hem zeker niet vreemd. Het enfant terrible blikt arrogant de zaal in en eist verreweg de meeste aandacht op. Toch is duidelijk dat het gigantische ego voornamelijk door overcompensatie overeind gehouden wordt. Maar dit is juist wel mooi. En bij het prachtige met kopstem gezongen “The Company won't colour me” krijgt hij toch mooi de hele zaal stil.
Het leven on tour is nogal wild en hectisch als ik de verhalen over drugs, alcohol en braken over platenbonzen mag geloven. Is er nog iets sappigs gebeurd onlangs?
“We zijn een Engelse band dus natuurlijk drinken we. En we trashen nogal eens wat apparatuur en breken dan tenen enzo. Vooral Stuart is wat onvoorspelbaar. Bij deze tour valt het eigenlijk allemaal wel mee, tot nu toe. Het is ook best vermoeiend, al dat gezeul van hot naar her!”
Maar je wist toch wel dat je dit kon verwachten toen je ooit besloot om muzikant te worden?
“Ja natuurlijk, ik maak ook maar een grapje. Het was meteen duidelijk dat we dit alle vier heel erg graag wilden. We hadden allen al eerder in bandjes gezeten, maar dat liep telkens op niets uit. Toen we met Colour of Fire begonnen hebben we echt rond te tafel gezeten en geprobeerd te bedenken waar het bij die eerdere projecten op stukliep. En het kwam er toch eigenlijk op neer dat er veel laksheid heerste, niets georganiseerd werd en geen beslissingen werden genomen. Ook gingen we een beetje rekenen. Kijk, ik ben nu 28, dus drie jaar geleden had ik echt iets van: als ik echt iets in de muziek wil, dan moet het nu. En toen hebben we in een goeie demo geïnvesteerd en die hebben we naar alles en iedereen gestuurd die maar wat betekende in muziekland. Gelukkig dat er al snel veel respons kwam, want Stuart en Matt [Lunn, de drummer] werden voortdurend ontslagen bij allerlei baantjes die ze hadden. Matt had telkens smoesjes als hij op tournee was, totdat z'n manager eens vroeg: 'Are you on tour again?!' en Matt enigszins overrompeld toegaf. Een seconde later was hij ontslagen!”
En hoe ziet de nabije toekomst eruit voor Colour of Fire?
“We hebben nu veel energie gestoken in Frankrijk en Duitsland. Van de zomer speelden we in het voorprogramma van Placebo in het amphitheater te Nîmes, voor 10.000 man! Dat was echt fantastisch. We blijven ons voorlopig nog op Europa richten hoewel er volgens sommigen in Amerika veel interesse in ons is. Maar ja, dat is vooralsnog veel bla bla en weinig concreets. Dus daar zijn we erg pragmatisch in; er zijn daar wel 1000 bandjes die deze muziek spelen.”
In Ekko was het publiek welwillend, maar veel beweging zat er niet in. Dat is jammer, want een spetterende show in combinatie met een wild publiek zou de avond compleet maken. Ik hoop dat het stilte voor de storm is; Colour of Fire heeft alles in huis om uit te groeien tot een live-act van formaat.