OK. Nog even een keertje opnieuw proberen dan. En één, twee… één twee drie vier links twee drie vier kick twee drie bop draai rechts twee vier kick drie ehr…twee dr..link…ehr nee rechts..verdomme! Rustig blijven. De andere folks gaat het een stuk gemakkelijker af. En één twee drie bo..kick…ow fuck… draa..ehm..links..nee toch rechts. Aaarglll! In mijn stugge lederen laarzen wankel ik naar de zijkant van de dansvloer. Met een ferme zwaai frisbee ik m’n grote witte cowboyhoed in de hoek. Een diepe zucht. Ik beklim een barkruk. “Bartender! Whiskey please. Make it a double!” De grootbesnorde man achter de bar klokt mijn glas vol. Uit de speakers galmt de degelijke hillbilly countryrock van Deryl Dodd. “Hij had een hele grote kunnen worden. Een nieuwe Garth Brooks zelfs. Maar toen werd hij ernstig ziek he,” vertrouwt de snor mij toe. “Dit zou z’n comeback moeten zijn, maar ik weet het niet hoor,” vervolgt hij en schuift het glas over de bar in mijn richting. Ik grijp. En ik grijp mis. Het glas klettert op de grond maar spat niet zoals ik had verwacht in scherven uiteen. Plastik. De barman trekt z’n plaksnor onder zijn neus vandaan en geeft een dikke vette knipoog. Hij reikt mij de whiskeyfles aan. Ik neem een fikse teug. Huh? Ranja? enigszins verward verlaat ik de saloon. Ik vervang m’n knellende laarzen door soepele gympen en bestijg mijn stalen ros. “Thanks for visiting Nashville” staat er op het bord langs de weg. Ik fiets de ondergaande zon tegemoet.
mij=Dualtone/Bertus