Het was er zo ineens. Er lagen nog wat plaatjes die gerecenseerd moesten worden, maar het ging niet. Een echte writer’s block was het niet, want ik rammelde er vlotjes wat recensies uit van platen waar ik direct een uitgesproken mening overhad, maar ondertussen bleven er een aantal plaatjes liggen waar ik mijn vingers niet achter kon krijgen. Vaker draaien helpt dan wel eens, maar in geval van Dressy Bessy werkte dat niet. De plaat zakte meer en meer naar onderen in de stapel te recenseren meuk. En dat terwijl het zo leuk begon. De bandnaam is leuk en het hoesje zag er geinig uit. Maar een eerste blik in het boekje deed mij reeds voor het ergste vrezen. Want al mijn Breeders bellen gingen af en ik heb het niet zo met The Breeders. Dapper heb ik mij vervolgens een aantal keren door Dressy Bessy heen gewerkt, want een menigeen was enthousiast, dus er moest wel iets zijn. Maar het blijft brave gitaarrock met een zangeres die nog zingt als Kim Deal ook nog. De band blijft keurig in het Breeders-sjabloon, maar er is vooralsnog geen “Cannonball”. Dressy Bessy is als een Ravensburgschilderij van een Breeders plaatje. Zonder de nummertjes op het doek hadden ze het niet gered.
mij=Track & Field/Konkurrent