Ephemera – Score

Twee keer per week onderga ik een zware beproeving: mijn reis van Zeist naar Groningen. Alles draait daarbij om de aansluiting bus-trein die in Amersfoort plaats vindt. Welke sadist de speling tussen die twee op slechts vijf minuten heeft gezet weet ik niet, maar ik bied bij deze aan om zijn stervensbegeleider te zijn, kan hij zelf ervaren hoe kort vijf minuten eigenlijk is. Gaandeweg de busreis loopt de spanning namelijk op: haal ik de trein wel of niet? Wordt het weer een halfuur bladeren in de stationskiosk? Ik kijk op mijn horloge. Shit, weer een halte. De bus stopt. Twee bejaarden stappen tergend langzaam in. Of dit de bus naar Amersfoort is. ‘Ja? Ok, daar moeten we namelijk heen ziet u!’. Op zoek naar wisselgeld voor de strippenkaart. Eindelijk een stoel gevonden. Volgende bushalte. Een hele middelbare school moet in het gele rijdende koekblik geperst worden. Nog vier minuten. Ik vervloek elke halte, elke passagier. Voor straf belandt de bus in een file. Nog één minuut. Als ik zo meteen snel ren dan wellicht haal ik het blauwgele loeder nog. Bij het station spring ik de bus uit en ren richting perron. Ik kegel bijna enkele mensen omver op de trap; sodemieter dan ook op! Maar u raad het al, de twee steeds kleiner wordende rode oogjes van de gele NS-slang kijken me cynisch aan in de verte. Voor ik me verlies overbodige agressie doe ik snel de koptelefoon op en druk op play. Het muzikale antigif stroomt binnen. Blonde meisjes met mierzoete meerstemmige liedjes over alles wat bloeit en boeit. Links, rechts, in het midden, ik zit opeens in een Noorse fjord met drie elfjes met akoestische gitaren en ze fluisteren me van alle kanten dingen toe. Lieflijke liedjes met soms een melancholische inslag, maar immer loepzuiver gezongen. Potverdrie, dit is angermanagement verpakt in akkoorden, auditieve dwangverpleging bij OV-ongemakken! Waar wonen jullie elfjes? Laat het weten en ik kom zo snel mogelijk naar jullie fjord! Ja, desnoods met de bus.