“Kleine meisjes worden groot,” zei Heidi tot Peter. Ze gaf hem een vuile knipoog en bevochtigde langzaam met haar tong de gitzwart gestifte lippen. Ze kuste hem vol op de mond en begon aan haar afdaling naar het dal. Peter stond haar een beetje beduusd na te staren. Hij proefde de smaak van haar lippenstift. Kersen. In het dal lag de grote stad die altijd al naar zijn Heidi gelonkt had. Hij begreep het niet meer. Waarom had ze ineens genoeg gekregen van het vrije gevoel van de bergen? Was de ijle lucht haar naar het hoofd gestegen? Heel lang had hij niks meer van haar vernomen. Met kerst zond zij hem een dubbel DvD. Zou ze hier iets mee willen zeggen? Meteen ging hij de schijfjes bekijken. Op de één zong ze met engelenstem de zweverige bergliedjes in een intieme setting. Er kwam nog wel een vreemd liedje voorbij. Physical van Grease-meisje Olivia Newton John. Hij herkende het nauwelijks. Deze uitvoering maakte het liedje wel erg . . . ehm . . . fysiek. Was dat de boodschap? Op het andere schijfje kwamen ook weer enkele bergliedjes voorbij. Maar zo tussen al die andere, nogal seksueel getinte liedjes en het pittige geluid kwamen die heel anders over. En tsjonge, wat zag ze er uit! Hoge laklaarzen en kek stewardessenoutfitje. Toen hij zag hoe ze zich uitleefde op een soort van voorbind-theremin, onderwijl ‘Yes Sir, I can boogie’ hijgend in de microfoon, stond zijn besluit vast. Hij pakte zijn koffers en vertrok zo vlug hij kon richting dal.
mij=EMI
Ik denk dat ‘voorbind-theremin’ best wel eens het Scrabblewoord van 2004 zou kunnen worden, alsnog.