Helmet – Size Matters

Rudimentaire bouwwerken zijn het. Grof materiaalgebruik, Spartaanse uitvoering. Architect en toezichthouder Page Hamilton zwaait de scepter over het collectief dat verantwoordelijk is voor deze muzikale architectuur. Een redelijke dosis metaal, flink wat gruis en schreeuwende mensen op de steigers. Helmet is ‘work in progress’: staccatoriffs die onvoltooid lijken en beukende drums die soms klinken als een gortdroge heimachine. Mijn eerste kennismaking met dit gezelschap vond plaats in het illustere Vera-pand waar in de kelderbar hun plaat Meantime door de speakers werd gerost. Voor mij een openbaring, want in mijn ogen was Helmet de eerste metalband met een indienoise geluid. En de eerste band die gitaarriffs uitkleedde tot het absolute minimum (iets wat ik daarna nog wel eens terug hoorde in de muziek van bands als Sepultura en Pantera). Het effect bleek 45 minuten jaknikken boven een Leeuwbiertje. De dag erna was ik een CD rijker. En hoe het ons aannemersbedrijf daarna is vergaan? Met Betty (Helmet’s derde plaat) werd het succes uitgebouwd, al werd er op die plaat het meest afgeweken van het starre bouwplan van de opperarchitect. Het volgende album Aftertaste was echter weer een terugkeer naar de uiterst effectieve bouwmethode van eerder, maar kort na oplevering werd de spanning tussen de bouwlieden kennelijk te groot en leek een definitieve bouwvak begonnen. Maar zoals een ware architect betaamd kruipt het bloed waar het niet gaan kan en nu is dan Size Matters neergezet. Wees gerust (of teleurgesteld, zo u wilt): de bouwtekeningen zijn vrijwel ongewijzigd. Dus: helmpje op, want er wordt weer flink getimmerd, gesloopt, geschreeuwd. En ondergetekende kan er weer prima op jaknikken. Maar ik begin me toch af te vragen hoeveel van dit soort gebouwen we nodig hebben. Als Hamilton namelijk van plan is een hele stad te gaan bouwen volgens hetzelfde principe zullen de meeste bewoners op den duur wel eens het platteland op kunnen gaan zoeken.

mij=Interscope/Universal