Bovenop mijn voor- en eindversterkers staat een cd-speler. Niets bijzonders zult u misschien zeggen, maar wacht even. Ik ben nog niet klaar. Het is een bijzondere cd-speler. Want hij kan alleen cd’s afspelen! Jaja. Geen mp3 meuk, geen SACD-kutmeuk en weet ik veel wat nog meer. Alleen cd’s. En dat doet hij briljant. Sterker nog, ik heb nog geen cd-speler gehoord die het beter kon dan die van mij. Nu is er wel een kleine ergenis aan het apparaatje. Er zit een lampje op. “HDCD” staat er naast. En dat lampje, dat brandt vrijwel nooit. Er zijn nu eenmaal bijna geen HDCD’s op de markt. Dus als dat lampje heel af en toe eens gaat branden, dan is het feest. Dat snapt u wel. Laat dat lampje nu net gaan branden toen ik de cd van Jackson United in mijn bijzondere cd-speler stopte. Nou! Dus ik begin door de kamer te stampen en zing hardop “het lampje braahaaandt! Het lampje brandt!” En toen ik klaar was met zingen bleek die cd ook nog muziek te bevatten. Wacht eens even. The Foo Fighters! Of toch niet? Nee, het is te langzaam voor de Foo Fighters. En hoort! Soms zelfs meer dan drie akkoorden! Nee, dit zijn echt niet de Foo Fighters. Of toch wel? Oke, een beetje dan. Want we hebben hier te maken met Chris Shiflett, en die speelt wel degelijk bij The Foo Fighters. Het is soms wat rustiger dan dat andere bandje en dat is fijn. En zoals ik al riep: ze kunnen wat meer truukjes daar bij Jackson United, dan bij de Foo-meuk. En je wordt er behoorlijk blij van, van deze cd. En dat kan ik van de Foo-meuk niet echt zeggen. Mooie liedjes die bestaan uit meerdere laagjes. Het is dat ik geen auto heb, anders zou ik hemmeenemen. Want het is perfecte muziek om heel erg hard op auto te rijden.