Je hebt van die dagen dat er een lekker zonnetje schijnt, dat het niet te warm en niet te koud is voor op het balkon, dat je even lekker niets hoeft en dat er op datzelfde balkon een koel glaasje wijn staat te wachten. Dat zijn de momenten voor een happy-go-lucky pretpoprockplaatje. Meestal is dat dan een Amerikaanse band die niet uitblinkt door technische hoogstandjes, maar wel goed in het gehoor liggende deuntjes aflevert alsof ze aan een boom groeien. Zo ook White Lion, dat onder aanvoering van de Deen Mike Tramp de ene na de andere hitgevoelige en toch redelijk stevige cd uitbracht en daar een redelijk trouwe schare fans mee wist op te bouwen. Een voornamelijk Amerikaanse schare, dat wel, want voor Europese oortjes was het vaak toch net wat te braaf allemaal. Zanger Mike Tramp brengt ook met enige regelmaat solo-cd’s uit, die weinig van het White Lion-stramien afwijken. Hooguit zijn de songs nóg wat braver en hitgevoeliger. Gelukkig weet hij het uit de al te kleffe hoek te houden en blijft er een degelijke poprock-cd over. Waar Richard Marx en Bryan Adams over de grens naar kleffe kitsch kukelden, houdt Tramp het geluid lekker simpel. Hij zal ongetwijfeld een groot entertainer zijn, want van zijn vrij vlakke stem moet hij het niet hebben, maar gelukkig kent hij daar zijn eigen beperkingen wel, zodat tenenkrommende momenten uitblijven. Daarmee is dit een cd die perfect in Tramp’s verdere discografie past. Helaas is die discografie wat mij betreft alleen echt geschikt voor lentedagen.
mij=Frontiers
hmmmm, bedenkelijke review.
misschien weet deze beste persoon niet dat white lion al enige tijd ter ziele is en dat de stem van Mike tramp wel degelijk een stuk sterker en doorleefder klinkt dan toen hij bij white lion nog aan het roer stond (luister maar eens naar freak of nature, de band waarin hij zong voordat hij solo ging.
en een vergelijking met richard marx is ronduit belachelijk!
richard marx maakt ronduit mierzoete overgeproduceerde muziek, terwijl mike tramp zelf tegenwordig pure rock maakt, met een vleugje blues hier en daar.
ps: dit album is overigens puur tot stand gekomen uit leftovers die hij niet heeft gebruikt voor erdere solo albums.
luister ook eens naar de andere solo albums en feak of nature albums voordat je zegt dat hij geen sterke zanger is.
Mierzoet is zijn muziek oook wcht niet meer, het ligt meer in de trend van bruce springsteen dan richard marx.
met bryan adams is zijn stem in de ballads wel enigzins te vergelijken, maar mike heeft meer emotie, en melacholiej in zijn stem.
let wel, zijn albums worden zeer low budget opgenomen, en live on stage klinkt hij rauw en zeer zeer stemvast.
1 ding heeft de recensist wel goed begrepen, hij is inderdaad een echte entertainer, die na veel problemen in de muziekindustrie en privesituatie (luister maar naar de soms zeer persoonlijke teksten)toch altijd nog de drive heeft om door te gaan, hij is echt puur rock and roll!
doet na elke gig een meet and greet, en staat met beide benen op de grond!
kijk op mijn website om meer info te krijgen over deze RASROCKER.
gegroet,
Arie (ps: ik begrijp iemands mening, maar die moet wel gestoeld zijn).
Kijk eens op de website van Mike Tramp, zou ik zeggen. Hij gaat met een andere band, maar wel degelijk onder de naam White Lion (ja okee, Mike Tramp’s White Lion) touren.
Dat hij nu beter zingt dan vroeger doet niets af aan mijn constatering dat hij een vlakke stem heeft.
Tenslotte: ik constateer juist dat Tramp eerlijker en echter is dan Richard Marx en Bryan Adams, maar dat is je blijkbaar ontgaan. “Puur rock and roll” is hij alleen in de Amerikaanse betekenis, en wel die van retecommerciële rock voor de hitparade. Daar is niks mis mee, maar dat mag dan wel gezegd worden…
wil je echt alles weten over Mike Tramp kijk dan gewoon op mijn website! THE MIKE TRAMP FANSITE!
daar staat alles, incl. een interview die ik met hem heb gedaan voor de tour met Tramps White Lion van start ging.
bekijk de fotos en trek je conclusies.
ga ook naar miketramp.com en kijk de video opname naar de TWL versie van “lady of the valley” live!
Mike tramp zal vanaf nu white lion niet meer op z’n solo tours gaan spelen, hij wil solo compleet scheiden van white lion.
daarom heeft hij de tour in the USA gedaan om de white lion fans de kans te geven afscheid te nemen van die band.
de andere white lion members hadden geen trek in het avontuur.
en Vito Bratta heeft zelfs gedreigd mike voor het gerecht te slepen!
Maar Mike is een echte rocker en die wil optreden, dus heeft hij de band Tramps white lion genoemd.
sommige mensen zitten liever op hun kont en anderen gaan er op uit en spelen nog steeds live.
ook al is het in kleine zaaltjes.
PS: vergelijk de sound van mike liever met bruce springsteen of tom petty!
ps: ik wil nog wel even kwijt dat onlangs de vader van Vito Bratta in overleden.
r.i.p.
Ik kan het zeker niet eens zijn met de kritiek dat Tramp een oppervlakkige stem heeft.
Mike heeft juist een unieke, herkenbare stem waardoor zijn muziek (en die van White Lion en Freak Of Nature) zich onderscheidt van de andere hair bands als Bon Jovi of Europe.
Zelf vond ik Mike Tramp het best tot z’n recht komen bij White Lion. Luister naar songs als ‘Wait, ‘When The Children Cry’, ‘You’re All I Need’, ‘Till Death Do Us Part’ of ‘Hungry’.
Je zult hier horen dat zijn stem toch echt wel heel erg sterk is en vooral ook heel emotioneel.
Bart, je hebt helemaal gelijk!
PS: White Lion heeft dit jaar een nieuwe cd uitgebracht!
ps: ik moet eigenlijk zeggen White Lion2, want Mike is het enige originele bandlid!
maar het albun staat als een huis!
titel: Return of te Pride (refererend naar het album Pride, maar met allemaal nieuwe nummers!)
arie: lees even door, zou ik zeggen. De recensie staat hier: http://www.fileunder.nl/archives/2008/05/white_lion_khymera_royal_hunt.php
En ja, die was positief. Weet je meteen dat het me niet om Mike Tramp gaat, maar om de muziek.