Vanmorgen kon ik uitslapen. Ik zal het maar eerlijk opbiechten, het is namelijk een doordeweekse dag. Nu hoef je niet jaloers te zijn, want ik werk parttime. Aan geld komt er dus niets binnen. Toch is één dag rustig aandoen best lekker. Behalve vanochtend, ik werd ruw gewekt. Aan de buitenkant van het mijn woning vindt namelijk groot onderhoud plaats. En dat gaat niet zachtzinnig. Behalve een berg lawaai komt er nog meer. Wat hoort er immers bij bouwvakkers…. een grote stereo. Het duurt dan ook niet lang of Arrow Rock Radio schalt door de buurt. De grote namen komen voorbij: Creedence Clearwater Revival, The Beatles en The Police. Eigenlijk best geinig, maar de hele dag nummers die ik al ken is aan mij niet besteed. Ik besluit op te staan en te gaan douchen. Ik neurie wat, draai de kraan open, laat het warme water over me heen komen en kom langzaam bij kennis. Ik bedenk me dat het wel geinig is dat ik niet één van die grote rockklassiekers, maar een nummer van Neil Leyton aan het neuriën ben. De EP Beat kent vijf potentiële rockklassiekers die ergens liggen tussen The Smashing Pumpkins en The Rolling Stones aan het begin van de jaren ’70. Ik vrees echter dat hij bij het grote publiek onbekend zal blijven en dat hij nooit de status van een a Arbeidsvitaminen -hit zal halen. Gelukkig heb ik de cd thuis, en zijn er voor jou – in eerste instantie – twee fijne mp3s.
mij=Fading Ways/Sonic